Φέτος βγήκαν μερικοί πραγματικά εκπληκτικοί και μοναδικοί τίτλοι τρόμου. Αυτές είναι οι ταινίες που ξεχωρίζουν μέχρι στιγμής, με πολλές ακόμα να ακολουθήσουν.

Όσοι δεν έχουν δει το αρχικό Quiet Place θα πρέπει σίγουρα να το βάλουν στην κορυφή της λίστας που πρέπει να παρακολουθήσουν. Είναι μια απίστευτα απόκοσμη ταινία με ειλικρινή αριστοτεχνικό σχεδιασμό ήχου και μερικές πραγματικά τεταμένες στιγμές. Είναι μια συναρπαστική ιστορία τρόμου που παίρνει ένα «κλασικό τροπάριο» ανθρώπων που κυνηγούνται από τέρατα και το εκσυγχρονίζει χρησιμοποιώντας μερικά εξαιρετικά ειδικά εφέ.

Το A Quiet Place Part II συνεχίζει τη σειρά, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση του προηγουμένως καθιερωμένου σύμπαντος, προβάλλοντας περισσότερη γνώση γύρω από τα αδηφάγα αρπακτικά πλάσματα που έχουν κατέβει στην ανθρωπότητα. Είναι μια εξαιρετική προσθήκη στη σειρά, καταφέρνοντας να συμβαδίζει με την αρχική κυκλοφορία εξερευνώντας νέους χώρους, ενώ ταυτόχρονα τονίζει τι την έκανε τέτοια επιτυχία την πρώτη φορά.

Λογοκριτής

Ένα από τα καλύτερα μέρη του είδους Horror είναι ότι είναι υποκειμενικό. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που “τρομάζουν” τους ανθρώπους και η προσέγγιση όλων των σχημάτων και μεγεθών που ακολουθούν ορισμένες κινηματογραφικές εταιρείες συνήθως πέφτει απαράδεκτη καθώς προσπαθούν να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Γι’ αυτό είναι τόσο αναζωογονητικό να βλέπεις μια ταινία να στέκεται μόνη της, χωρίς να χρειάζεται να τηρείς τις τελευταίες μόδες.

Το Censor είναι μια εξαιρετική ματιά στη βρετανική δημιουργία ταινιών, ειδικά στο μέτωπο της λογοκρισίας στις ταινίες και στο πώς διαφέρουν τα πράγματα από άλλες χώρες σχετικά με το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να προβληθεί στις ταινίες. Είναι ένα κομμάτι εποχής της δεκαετίας του 1980 που είναι υπέροχα γυρισμένο, εξαιρετικά ανατριχιαστικό και πλήρες με ένα υποκείμενο τόξο ιστορίας που δείχνει την αργή κάθοδο μιας λογοκρισίας στην τρέλα αυτού που πιστεύει ότι έχει δει.

Είναι απολύτως ένα αργό κάψιμο και είναι πιθανό να είναι λίγο “βαρετό” για όσους αναζητούν συγκινήσεις υψηλού οκτανίου. Για όποιον λαχταρά κάτι ανατρεπτικό και λίγο «καλλιτεχνικό», αυτή είναι μια εξαιρετική επιλογή.

Παράβαση

Οι ταινίες εκδίκησης μπορεί να είναι ένα πολύ ικανοποιητικό ρολόι, καθώς συνήθως περιέχουν θέματα στα οποία κάποιος πραγματικά απαίσιος παίρνει την εμφάνισή του. Το Violation είναι μια ταινία εκδίκησης στον πυρήνα της, αλλά μια από τις πιο εντυπωσιακές οπτικά και συναισθηματικά τα τελευταία χρόνια. Η κινηματογραφία καταφέρνει να κάνει ολόκληρη την ιστορία και τα επικείμενα γεγονότα να αισθάνονται απίστευτα κλειστοφοβικά και ασφυκτικά, ακόμα κι αν διαδραματίζονται σε μια περιοχή που περιβάλλεται από απέραντη ερημιά.

Ο τίτλος ακολουθεί μια γυναίκα που ονομάζεται Miriam, η οποία αντιμετωπίζει προβλήματα με τον γάμο της. Με την ίδια και τον σύζυγό της να φτάνουν σε ένα οριακό σημείο, αναζητά καταφύγιο με την αδερφή της με την ελπίδα να βοηθήσει να φτιάξει τη ζωή της. Δυστυχώς, τα πράγματα γίνονται χειρότερα, με τη Miriam να είναι μάρτυρας μιας φρικτής προδοσίας και στη συνέχεια να πέφτει σιγά-σιγά σε μια τρέλα με πολύ ρεαλιστική αίσθηση.

Ο Τζιν

Το Good Horror δεν χρειάζεται να είναι υπερβολικά θορυβώδες ή οπτικά έντονο για να πιάσει ένα κοινό, απλά πρέπει να είναι ενοχλητικό. Έτσι ακριβώς ξεκινά το Τζιν, με μια ενδιαφέρουσα ιδέα που βλέπει ένα νεαρό βουβό αγόρι να στοιχειώνεται από μια μυστηριώδη οντότητα όταν βρίσκει ένα περίεργο βιβλίο και «κάνει μια ευχή».

Είναι σίγουρα το είδος της ταινίας που γυρίστηκε με χαμηλότερο προϋπολογισμό, αποδεικνύοντας περαιτέρω ότι ο τρόμος δεν χρειάζεται να είναι υπερβολικός για να είναι ψυχολογικά επεμβατικός. Ο Τζιν παίζει υπέροχα, με εξαιρετική κινηματογράφηση και συναρπαστική ιστορία. Μπορεί να διαρκέσει λίγο και κάποιοι ενοχλήθηκαν από την «προβλεψιμότητα», αλλά είναι σίγουρα μια από τις πιο περιορισμένες και τρομακτικές ταινίες του 2021.

Candyman

Τα ριμέικ είναι πάντα ολισθηρά όταν πρόκειται για ταινίες τρόμου. Η μεταφορά μιας ιδιαίτερα σπουδαίας σειράς Τρόμου στη νέα εποχή συνήθως αποτυγχάνει επειδή τα κινηματογραφικά στούντιο προσηλώνονται στα οπτικά και ειδικά εφέ, αντί στα βασικά στοιχεία που έκαναν την αρχική ταινία μια τόσο στοιχειωμένη εμπειρία εξαρχής.

Ευτυχώς, αυτό δεν συμβαίνει με το Candyman. Ο Τζόρνταν Πιλ έχει γίνει ένας φανταστικός οραματιστής των Horror τα τελευταία χρόνια και η ιδιοφυΐα του δανείστηκε στη συγγραφική ομάδα για το συγκεκριμένο ριμέικ. Λάμπει καθώς η ταινία παίρνει με επιτυχία έναν αστικό μύθο, τον εκσυγχρονίζει, αλλά εξακολουθεί να καταφέρνει να πιάσει σταθερά τις ρίζες που έκαναν την αρχική κυκλοφορία και τη λαογραφία τόσο συναρπαστικά.

Η γυναίκα του Jakob

Μια από τις βασίλισσες του τρόμου, η Barbara Crampton, επιστρέφει με μια ακόμη φανταστική, τρομακτική και προβληματική ταινία. Τα μηνύματα που περιέχονται στην ταινία επικεντρώνονται στη γυναικεία δράση, τη λαχτάρα, τη λύπη και τελικά το υψηλό κόστος της ελευθερίας. Το Η σύζυγος του Jakob περιέχει περισσότερες από μερικές συγκλονιστικές και τρομακτικές στιγμές που είναι πολύ αποτελεσματικές. Είναι ενδιαφέρον ότι το υποκείμενο της ταινίας είναι τόσο πλούσιο που μπορεί να χρειαστούν πολλές προβολές για να καταλάβουμε πραγματικά γιατί ορισμένοι χαρακτήρες παίρνουν συγκεκριμένες αποφάσεις. Όλες οι ερμηνείες είναι υπέροχες, αλλά η Barbara Crampton συνεχίζει να κάνει τον εαυτό της, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι αυτή μπορεί να είναι η καλύτερή της μέχρι σήμερα. Αυτή είναι μια ταινία για όσους αγαπούν να παρακολουθούν μια ταινία και μετά να εμβαθύνουν στα κρυφά της στρώματα.

Dementer

Ο σκηνοθέτης Chad Crawford καταφέρνει να δείξει πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι το παρελθόν όταν μολύνει το παρόν του. Η Dementer επικεντρώνεται στην Katie και στον αγώνα της να ξεπεράσει ένα τραύμα τόσο τρομερό που φαίνεται να έχει γεμίσει κάθε γωνιά του μυαλού της . Καθώς η ταινία προχωρά, γίνεται σαφές ότι το τραύμα της δεν έχει τελειώσει και ότι θα χρειαστεί όλη της η δύναμη για να το νικήσει.

Η ταινία κάνει φανταστική δουλειά στο να δείχνει πόσο μπερδεμένο και αποπροσανατολιστικό είναι η επεξεργασία ενός μεγάλου τραύματος. Η αφήγηση μπορεί να είναι ταραχώδης κατά καιρούς, αλλά αν κάποιος την τηρήσει δεν θα απογοητευτεί. Επίσης ο χαρακτήρας της Stephanie έχει σύνδρομο Down και τον χειρίζονται πολύ καλά. Το Dementer είναι σίγουρο ότι θα κυκλοφορήσει στο μυαλό των θεατών για αρκετό καιρό ακόμη.

Ο Άδειος Άνθρωπος

Το The Empty Man κυκλοφορεί λιγότερο από ένα χρόνο και είναι ήδη μια πολωτική ταινία. Είναι βέβαιο ότι θα συζητείται μεταξύ των θαυμαστών του τρόμου για τα επόμενα χρόνια για το αν είναι πραγματικά έξυπνο ή απλώς χάσιμο χρόνου. Όσο λιγότερο ειπωθεί για την πλοκή τόσο το καλύτερο, καθώς πρέπει κανείς να πάει σε αυτήν την ταινία στα τυφλά. Η ταινία έχει ήδη μια καλτ κλασική ιδιότητα και είναι σίγουρο ότι θα γίνει πιο σεβαστή όσο περνούν τα χρόνια.

Ο σκηνοθέτης David Prior κατάφερε να δημιουργήσει μια ταινία τρόμου που προκαλεί τους θεατές. Δεν είναι η ταινία που πρέπει να παρακολουθήσει κανείς αν θέλει απλώς να δει μερικές φρικτές δολοφονίες ή κουβάδες αίμα. Όλοι έχουν δικαίωμα στη γνώμη τους, αλλά το The Empty Man αξίζει την προσοχή που λαμβάνει και αξίζει τον χρόνο του.

Η Αγρυπνία

Δεν υπάρχουν πάρα πολλές (αν υπάρχουν) ταινίες που επικεντρώνονται σε πλάσματα που βασίζονται στην εβραϊκή λαογραφία. Αυτή η παράβλεψη είναι θλιβερή καθώς ο Χριστιανισμός φαίνεται να έχει το μονοπώλιο στην αγορά ταινιών τρόμου. Ωστόσο, εάν το Η Αγρυπνία είναι κάποια ένδειξη, τότε τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν νωρίτερα παρά αργότερα. Η ταινία επικεντρώνεται σε έναν νεαρό άνδρα που ονομάζεται Yakov που πρέπει να αγρυπνεί πάνω από έναν νεκρό Ορθόδοξο Εβραίο.

Αυτό το έργο γίνεται πιο περίπλοκο όταν κάτι αρχίζει να βασανίζει τον Yakov και έτσι βρίσκεται στη μάχη της ζωής του. Ο σκηνοθέτης Keith Thomas κάνει φανταστική δουλειά τοποθετώντας τον θεατή στον κόσμο του Yakov και στις παραδόσεις που έχει γυρίσει την πλάτη του. Το γεγονός ότι αυτό είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Thomas είναι εκπληκτικό, δείχνει μια βαθιά κατανόηση του πώς να σκηνοθετήσει μια ταινία τρόμου έτσι ώστε να είναι τρομακτική σε προσωπικό επίπεδο. Αυτή είναι μια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε και θα αφήσει τους θεατές ενθουσιασμένους για το τι θα σκηνοθετήσει ο Thomas στη συνέχεια.

Saint Maud

Η πολύκροτη ταινία A24 Saint Maud ανταποκρίνεται στη διαφημιστική εκστρατεία. Η σκηνοθέτις Rose Glass, στην πρώτη της μεγάλου μήκους μεγάλου μήκους, ρίχνει μια βαθιά και άγρια ​​ματιά στον Καθολικισμό και τον ζήλο που μπορεί να προκύψει από αυτόν. Από το άλμα, μπορεί κανείς να πει ότι αυτή η ταινία θα είναι κάτι ξεχωριστό. Ο χαρακτήρας του Maud είναι περίπλοκος και λίγο τραγική φιγούρα. Οι θεατές μπορούν να κατανοήσουν την ανάγκη της να πιστεύει σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό της, αλλά ορισμένες από τις ενέργειες που κάνει είναι απλώς ριζοσπαστικές για να δικαιολογηθούν.

Παρόμοια με την ταινία Persona του Ingmar Bergman, η σχέση μεταξύ της Maud και της γυναίκας που φροντίζει με το όνομα Amanda είναι απίστευτα συναρπαστική. Η δυναμική τους είναι συναρπαστική και μερικοί από τους μεγαλύτερους φόβους προέρχονται από αυτό. Κάποιος μπορεί να συνοψίσει αυτή την ταινία ως μια παραβολή για τον θρησκευτικό ζήλο, αλλά πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από αυτό. Η ομορφιά της ταινίας είναι ότι κάθε θεατής χωρίς αμφιβολία θα καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα για την ταινία και θα είναι βέβαιο ότι θα τη συλλογίζεται για τα επόμενα χρόνια. Οι θεατές θα δυσκολευτούν να βρουν μια πιο έξυπνη, ελκυστική και μεγαλειώδη ταινία τρόμου φέτος.