Το War of the Worlds έχει έναν τόνο αξέχαστων στιγμών. Η σχεδίαση του ήχου ήταν τέλεια και έκανε το κοινό να αισθάνεται φόβο χωρίς περιττά jump scares.

Μία από τις πιο τρομακτικές πτυχές αυτής της ιστορίας (αν και δεν αναφέρεται ρητά στην ταινία) είναι το γεγονός ότι οι εξωγήινοι ενδιαφέρονταν μόνο για τους ανθρώπους ως τροφή. Πριν από πολλά χρόνια, όταν ο ανθρώπινος πληθυσμός δεν ήταν τόσο μεγάλος, οι εξωγήινοι αποφάσισαν να περιμένουν να εισβάλουν στη γη μέχρι να υπάρξουν περισσότεροι άνθρωποι. Έθαψαν λοιπόν τα τρίποδα πλοία τους. Τώρα που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, τα πλάσματα αποφάσισαν να ξεκινήσουν. Υπάρχουν τρίποδα μάχης για χρήση εναντίον στρατιωτικών δυνάμεων, αλλά υπάρχουν και τρίποδα συγκομιδής που χρησιμοποιούνται για τη σύλληψη ανθρώπων. Στη συνέχεια, οι άνθρωποι αλέθονται σε πολτό και είτε καταναλώνονται απευθείας είτε ψεκάζονται σε καλλιέργειες (οι κόκκινες φλέβες) ώστε να μπορούν να αναπτυχθούν.

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ κράτησε ένα μικρό μυστήριο στην ταινία, καθώς δεν το έθιξε άμεσα, επιλέγοντας να σώσει την αποκάλυψη του τι ψέκαζαν οι εξωγήινοι μέχρι αργότερα όταν οι χαρακτήρες παρατήρησαν ότι ήταν αίμα. Όχι μόνο ο Σπίλμπεργκ έδωσε στην ταινία του μυστήριο και αγωνία μέσω της απόκρυψης πληροφοριών από το κοινό, αλλά και μέσω του σχεδιασμού του ήχου. Όταν ξεκινήσει η εισβολή και σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, όταν ξεκινά μια επίθεση, τα τρίποδα θα ηχήσουν μια κόρνα. Λόγω του τεράστιου μεγέθους τους, τα κέρατα είναι δυνατά και ηχούν σε όλη την απόσταση. Δημιουργεί ένα αίσθημα φόβου και τρόμου. Και βλέποντας όλα αυτά από την οπτική γωνία μιας οικογένειας, οι θεατές στην ταινία με όποιον χαρακτήρα ταυτίζονται περισσότερο.

Όταν τα τρίποδα συγκομιδής συλλέγουν ανθρώπους, τα μηχανήματα ακούγονται ακριβώς όπως θα άκουγε κανείς σε ένα εργοστάσιο ή σε ένα αγρόκτημα. Προσθέτει το αίσθημα πανικού και απελπισίας που θα ένιωθε κανείς σε μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι δεν βρίσκονται πλέον στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας και σφάζονται σαν τα βοοειδή. Πηγαίνοντας χέρι-χέρι με την καλή σχεδίαση ήχου είναι ο τέλεια οραματισμένος και υλοποιημένος σχεδιασμός των τρίποδων. Η απόφαση της ομάδας οπτικών εφέ να δημιουργήσει ένα τρίποδο που είχε παρόμοιο σχέδιο με ένα στερεοτυπικό κεφάλι εξωγήινων (έτσι ήταν άμεσα αναγνωρίσιμο από το κοινό) και στη συνέχεια να γεμίσει αυτό το τρίποδο με πλάσματα με το ίδιο σχήμα κεφαλιού με τα πλοία τους ήταν έξυπνη.

Σε προφίλ, τα τρίποδα μοιάζουν με εξωγήινους με πολύ μεγάλα κεφάλια, μικρό σώμα με κάποιου είδους θώρακα και μακριά πόδια σαν πλοκάμι. Αντιμετωπίζοντας απευθείας το τρίποδο, το μεγάλο πρόσωπο μοιάζει να έχει τρία λαμπερά μάτια. Όλα αυτά τους κάνουν να φαίνονται τόσο απάνθρωποι που εμπνέουν αληθινό φόβο σε όποιον τους κοιτάζει. Και οι ηθοποιοί στο War of the Worlds του Στίβεν Σπίλμπεργκ κάνουν μια πειστική δουλειά παρουσιάζοντας τον τρόμο που σίγουρα θα ένιωθαν. Ο Τομ Κρουζ είναι ένας υπέροχος πρωταγωνιστής – ο ρόλος του ως μακρινός πατέρας που ήταν λίγο ανώριμος και τεμπέλης είναι πιστευτός. Όταν όμως αρχίζει η εισβολή, πείθει το κοινό ότι αυτό που συμβαίνει είναι τρομακτικό.

Και όταν ο χαρακτήρας του Τομ Κρουζ, ο Ρέι, αρχίζει να δείχνει πόσο πραγματικά νοιάζεται για τα παιδιά του, η αγάπη του για αυτά είναι διάφανη. Υπάρχουν τόσες πολλές τρομακτικές σκηνές στον War of the Worlds του Steven Spielberg, τοκαι η οικογενειακή δυναμική που υπάρχει στο πολλές ταινίες του Σπίλμπεργκ έχουν γίνει καλά. Το πλάσμα και τα ηχητικά σχέδια έγιναν όμορφα. Η υποκριτική είναι πιστευτή. Αυτή η σκηνή στο πορθμείο είναι μια από τις πιο τρομακτικές σεκάνς που έχουν δει ποτέ σε οποιαδήποτε ταινία εξωγήινων, παράλληλα με τη σκηνή στο υπόγειο. Και αυτό το σετ του αεροπορικού δυστυχήματος ήταν απολύτως τρομερό. Αν και φαίνεται να υπάρχει μια αποσύνδεση μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου μισού της ταινίας με μια περίεργη πλοκή του Robbie που θέλει να συμμετάσχει στον αγώνα χωρίς εμπειρία, αυτή η ταινία είναι σίγουρα μια κλασική και αξίζει να τη θυμόμαστε με αγάπη.