Το Rosemary’s Baby and Suspiria, δύο ταινίες για τη μαγεία, έχουν ακόμη περισσότερα κοινά από όσα φαίνονται στο μάτι

Εκτός από το ότι και οι δύο ταινίες έχουν υποκείμενο με craft, τόσο η Suspiria όσο και η Rosemary’s Baby μπορούν επίσης να ταξινομηθούν σε ένα υποείδος υπερφυσικού τρόμου, καθώς και να ονομαστούν περαιτέρω στο υποείδος σωματικού τρόμου. Η απόκτηση και των δύο γυναικείων σωμάτων από τους συμβούλους σε κάθε ταινία είναι να δώσει ζωή. Στο Rosemary’s Baby, το γυναικείο σώμα είναι περιποιημένο για να φέρει μια νέα ζωή στον κόσμο μέσω της μήτρας. Στην άλλη, το νεανικό σώμα της γυναίκας χρειάζεται για να αναζωογονήσει τη ζωή μιας μεγαλύτερης μάγισσας.

Αν και το Suspiria αναγνωρίζεται εύκολα ως υποείδος σωματικού τρόμου, το ίδιο είναι και το Rosemary’s Baby, καθώς και τα δύο μεταμορφώνουν το ανθρώπινο σώμα σε σκάφος του κακού. Η Suspiria χρησιμοποιεί το σώμα της γυναίκας μέσω του χορού. Ο θεατής μπορεί να παρακολουθήσει τον εξωτερικό τρόμο του σώματος καθώς βλέπει τις συσπάσεις του χορευτή και ακούει το ράγισμα και το σπάσιμο των οστών ενώ το σώμα χρησιμεύει για να μεταμορφωθεί. Στο Rosemary’s Baby, ο τρόμος του σώματος είναι εσωτερικός καθώς λαμβάνει χώρα στα αναπαραγωγικά όργανα της γυναίκας. Ο τρόμος του σώματος μπορεί να μην είναι τόσο εμφανής σε αυτήν την ταινία όσο στο Suspiria. ωστόσοεπικρατεί. Ο θεατής γίνεται μάρτυρας του σωματικού τρόμου με τη Ρόζμαρι κατά τη διάρκεια μιας ονειρικής σεκάνς καθώς εμποτίζεται από τον διάβολο. Ο τρόμος του σώματος συνεχίζεται ενώ εκείνη στριφογυρίζει από τον πόνο καθώς το μωρό δαιμόνιο μεγαλώνει μέσα της.

Οι ρυθμίσεις και των δύο ταινιών τρόμου είναι παρόμοιες και συνεπείς με το είδος ταινιών υπερφυσικού τρόμου: Το Rosemary’s Baby βρίσκεται σε μια παλιά γοτθική πολυκατοικία και το Suspiria διαδραματίζεται σε ένα παλιό γοτθικό θέατρο. Ψηλές οροφές με παλιό σκούρο ξύλο υποστηρίζουν τα δωμάτια, τρομακτικές εικόνες κοσμούν τους τοίχους και πολλά σκοτεινά δωμάτια με απαγορευμένες ντουλάπες, που οδηγούν σε μυστικά περάσματα, μοιράζονται και οι δύο ταινίες. Ο φωτισμός είναι όλος σκοτεινός και οι σκιές ακολουθούν κάθε κίνηση. Οι ντουλάπες σε αυτές τις δύο ταινίες που χρησιμεύουν ως φυσική πύλη προς το κακό είναι αρκετά διαδεδομένες σε όλο το είδος ταινιών τρόμου: το υπόγειο που ο θεατής φωνάζει στον χαρακτήρα από την είσοδο, μυστικά δωμάτια σε όλο το σπίτι και η σοφίτα που φιλοξενεί όλα τα σκοτεινά μυστικά γεμάτη το σκηνικό πολλών ταινιών τρόμου.

Και οι δύο ταινίες περιλαμβάνουν χαρακτήρες που αναζητούν το αστέρι και είναι αυτή η αναζήτηση που μπορούν να χειριστούν οι μάγισσες. Στο Rosemary’s Baby, ο Γκάι έχει την ευκαιρία του να γίνει σταρ όταν ο πρωταγωνιστής στο έργο τυφλώνεται, όπως και στο Suspiria όταν η Σούζι παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο ρεσιτάλ χορού επειδή ο άλλος χορευτής αρρωσταίνει. Για αυτές τις κινήσεις ευθύνονται φυσικά τα coven. Οι σεκάνς των ονείρων και στις δύο ταινίες αποκαλύπτουν την κρυμμένη αλήθεια της κακίας μέσα. Σε κάθε ταινία, υπάρχει μια αναμονή ενός γεγονότος και οι ομοιότητες μεταξύ της τελευταίας σκηνής του πάρτι στο Rosemary’s Baby και της τελευταίας σκηνής χορού στο Suspiria, όπου συγκεντρώνονται όλες οι μάγισσες , μοιάζουν αρκετά στις τελετουργίες που γίνονται.

Ενώ το Rosemary’s Baby έχει ελάχιστη όρεξη, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το Suspiria, το οποίο είναι γεμάτο αίμα και βία. Επίσης, μια διαφορά στην παρουσίαση των απαίσιων πλασμάτων χωρίζει αυτές τις ταινίες. Η Suspiria έχει πολλές εικόνες τερατωδών πλασμάτων όπως η παλιά μάγισσα που παρουσιάστηκε στο τέλος της ταινίας. Το μωρό της Rosemary παρουσιάζει μόνο περιορισμένες εικόνες ενός τέτοιου πλάσματος όταν κάνει σεξ με ο διάβολος; ο θεατής βλέπει τα χέρια και τα νύχια και απλώς σύντομες εικόνες του προσώπου του διαβόλου, αλλά όχι περισσότερο.

Το κοινό μπορεί να αισθάνεται λίγο εξαπατημένο από το τέλος της ταινίας όταν πρόκειται να παρουσιαστεί το μωρό. Η προσμονή για το πώς μοιάζει αυτό το πλάσμα είναι αρκετά απτή, ωστόσο το μωρό δεν φαίνεται ποτέ. Όταν η Ρόζμαρι ουρλιάζει: «Τι του έκανες, τι του έκανες στα μάτια;» ο θεατής περιμένει να δει αυτό που βλέπει. Αυτό είναι μια παράβαση του υποτιθέμενου γενικού στοιχείου μιας ταινίας τρόμου όπου η εμφάνιση του τέρατος είναι αναπόφευκτη. αυτή τη φορά, ο θεατής είναι φοβισμένος χωρίς γκρίνια ή βία. Το όραμα του πλάσματος αφήνεται στη φαντασία του κοινού.

Και οι δύο ταινίες έχουν σκοπό να τρομάξουν τον θεατή και πετυχαίνουν με διαφορετικούς τρόπους. Και οι δύο ταινίες αφορούν τη μαγεία και τους διαβόλους, ένα θέμα που απαιτεί πολλή αναστολή πεποιθήσεων, ωστόσο η Suspiria είναι πιο κατανοητή από την άλλη. Λόγω της έλλειψης ειδικών εφέ και της απουσίας απαίσιων χαρακτήρων, το Rosemary’s Baby δίνει περισσότερη αίσθηση αποδοχής. Αυτή η ταινία ενσωματώνει επίσης θρησκευτικές εικόνες και ιδέες στην ιστορία, γεγονός που καθιστά την ιστορία πιο εύκολη στην αφομοίωση λόγω της εξοικείωσής τους με τον θεατή. Στο τέλος, το Rosemary’s Babyεπηρέασε μια πληθώρα ταινιών τρόμου σώματος και υπερφυσικών ταινιών και του αξίζει όλη η αναγνώριση που λαμβάνει