Dit jaar zijn er een aantal werkelijk verbazingwekkende en unieke horrortitels uitgekomen. Dit zijn de films die tot nu toe opvallen, en er zullen er nog veel meer volgen.

Degenen die de originele Quiet Place niet hebben gezien, moeten dat zeker bovenaan hun lijst met must-watches zetten. Het is een ongelooflijk angstaanjagende film met ronduit meesterlijk geluidsontwerp en enkele echt gespannen momenten. Het is een aangrijpend horrorverhaal dat een “klassieke trope” neemt van mensen die worden opgejaagd door monsters en het moderniseert met een aantal geweldige speciale effecten.

A Quiet Place Part II zet de serie voort en helpt voort te bouwen op het eerder gevestigde universum door meer kennis te tonen over de vraatzuchtige roofzuchtige wezens die op de mensheid zijn neergedaald. Het is een geweldige toevoeging aan de serie, die erin slaagt gelijke tred te houden met de oorspronkelijke release door nieuwe terreinen te verkennen en tegelijkertijd te benadrukken wat het de eerste keer zo’n succes maakte.

Censor

Een van de beste aspecten van het horrorgenre is dat het subjectief is. Er zijn zoveel dingen die mensen ‘bang maken’, en de benadering van alle vormen en maten die sommige filmmaatschappijen volgen, valt meestal niet mee als ze proberen zoveel mogelijk mensen aan te spreken. Daarom is het zo verfrissend om een ​​filmkraam op zichzelf te zien, zonder dat je je aan de laatste rages hoeft te houden.

Censor is een geweldige kijk op het Britse filmmaken, met name op het gebied van censuur in films en hoe dingen verschillen van andere landen met betrekking tot wat wel en niet in films kan worden getoond. Het is een stuk uit de jaren 80 dat prachtig is geschoten, uiterst griezelig en compleet met een onderliggende verhaallijn die de langzame afdaling van een censor in waanzin laat zien van wat ze denkt te hebben gezien.

Het is absoluut een langzame verbranding en het is waarschijnlijk een beetje “saai” voor degenen die op zoek zijn naar spanning met een hoog octaangehalte. Voor iedereen die op zoek is naar iets subversiefs en een beetje ‘kunstzinnig’, is dit een geweldige keuze.

overtreding

Wraakfilms kunnen een zeer bevredigende kijk zijn, omdat ze meestal thema’s bevatten waarin iemand echt sinister zijn verdiende loon krijgt. Violation is in de kern een wraakfilm, maar een van de meest visueel en emotioneel aangrijpende films van de afgelopen jaren. De cinematografie slaagt erin om het hele verhaal en de op handen zijnde gebeurtenissen ongelooflijk claustrofobisch en verstikkend te maken, zelfs als ze plaatsvinden in een gebied omringd door uitgestrekte wildernis.

De titel volgt een vrouw genaamd Miriam, die problemen heeft met haar huwelijk. Nu zij en haar man een keerpunt bereiken, zoekt ze toevlucht bij haar zus in de hoop haar leven te helpen herstellen. Helaas wordt het alleen maar erger, waarbij Miriam getuige is van een afschuwelijk verraad en dan langzaam afdaalt in een zeer realistisch aanvoelende waanzin.

de Djinn

Goede horror hoeft niet overdreven bloederig of visueel intens te zijn om een ​​publiek te boeien, het moet gewoon zenuwslopend zijn. Dat is precies hoe de Djinn begint, met een interessant concept waarin een jonge stomme jongen wordt achtervolgd door een mysterieuze entiteit wanneer hij een vreemd boek vindt en ‘een wens doet’.

Het is absoluut het type film dat met een lager budget is opgenomen, wat verder bewijst dat horror niet extravagant hoeft te zijn om psychologisch invasief te zijn. De Djinn is prachtig geacteerd, met geweldige cinematografie en een meeslepend verhaal. Het duurt misschien een beetje lang, en sommigen waren verstoord door ‘voorspelbaarheid’, maar het is absoluut een van de meest beperkte en zenuwslopende films van 2021.

Candyman

Remakes zijn altijd een hellend vlak als het om horrorfilms gaat. Het brengen van een bijzonder geweldige horrorserie naar het nieuwe tijdperk valt meestal niet mee omdat filmstudio’s gefixeerd raken op de visuals en speciale effecten, in plaats van op de kernelementen die de originele film in de eerste plaats zo’n angstaanjagende ervaring maakten.

Gelukkig is dit niet het geval met Candyman. Jordan Peele is de afgelopen jaren een fantastische horrorvisionair geworden en zijn genialiteit werd uitgeleend aan het schrijfteam voor deze specifieke remake. Het schijnt door als de film met succes een stedelijke legende pakt, moderniseert, maar toch stevig vasthoudt aan de wortels die de originele release en folklore zo boeiend maakten.

Jakobs vrouw

Een van de horrorkoninginnen, Barbara Crampton, keert terug met weer een fantastische, enge en tot nadenken stemmende film. De boodschappen in de film focussen op vrouwelijke keuzevrijheid, verlangen, spijt en uiteindelijk de hoge prijs van vrijheid. Jakob’s Wife bevat meer dan een paar schokkende en enge momenten die zeer effectief zijn. Interessant is dat de subtekst van de film zo rijk is dat het meerdere keren nodig kan zijn om echt te begrijpen waarom bepaalde personages bepaalde beslissingen nemen. Alle uitvoeringen zijn geweldig, maar Barbara Crampton blijft zichzelf overtreffen, je zou kunnen zeggen dat dit misschien wel haar beste tot nu toe is. Dit is een film voor wie graag een film kijkt en vervolgens diep in de verborgen lagen duikt.

Dementer

Regisseur Chad Crawford slaagt erin te laten zien hoe angstaanjagend het verleden kan zijn als het je heden besmet.Dementer concentreert zich op Katie en haar strijd om een ​​trauma te boven te komen dat zo verschrikkelijk is dat het elke hoek van haar geest lijkt te hebben gevuld . Naarmate de film vordert, wordt duidelijk dat haar trauma nog lang niet voorbij is en dat het al haar kracht zal kosten om het te overwinnen.

De film laat fantastisch zien hoe verwarrend en desoriënterend het is om een ​​groot trauma te verwerken. Het verhaal kan soms schokkend zijn, maar als je eraan vasthoudt, zullen ze niet teleurgesteld zijn. Ook het karakter van Stephanie heeft het syndroom van Down en ze wordt heel goed behandeld. Dementer zal zeker nog geruime tijd in de hoofden van kijkers ronddolen.

De lege man

The Empty Man is nog geen jaar uit en het is nu al een polariserende film. Er zal zeker nog jaren over gepraat worden onder horrorfans over de vraag of het echt slim is of gewoon tijdverspilling. Hoe minder er over het plot wordt gezegd, hoe beter, want je moet blind in deze film gaan. De film heeft al een cult-klassiekerstatus en zal met de jaren zeker meer vereerd worden.

Regisseur David Prior is erin geslaagd een horrorfilm te maken die de kijker uitdaagt. Dit is niet de film om naar te kijken als je gewoon wat gruwelijke moorden of emmers bloed wilt zien. Iedereen heeft recht op zijn mening, maar The Empty Man verdient de aandacht die het krijgt en is zijn tijd waard.

de wake

Er zijn niet veel (of geen) films die zich richten op wezens gebaseerd op Joodse folklore. Deze onoplettendheid is jammer, aangezien het christendom een ​​monopolie lijkt te hebben op de horrorfilmmarkt. Als The Vigil echter een indicatie is, kan het zijn dat de zaken eerder vroeger dan later veranderen. De film concentreert zich op een jonge man genaamd Yakov die moet waken over een dode orthodox-joodse man.

Deze taak wordt ingewikkelder wanneer iets Yakov begint te kwellen en hij dus in voor de strijd van zijn leven. Regisseur Keith Thomas doet fantastisch werk en plaatst de kijker in de wereld van Yakov en de tradities die hij de rug heeft toegekeerd. Het feit dat dit Thomas’ regiedebuut is, is verbluffend, hij toont een diep begrip van hoe je een horrorfilm moet regisseren, zodat het op persoonlijk vlak gruwelijk is. Dit is een film die je niet mag missen en het zal kijkers enthousiast maken voor wat Thomas hierna gaat regisseren.

Heilige Maud

De veelgeprezen A24-film Saint Maud maakt de hype waar. Regisseur Rose Glass werpt in haar eerste speelfilm een ​​diepe en wilde blik op het katholicisme en de ijver die daaruit kan voortkomen. Vanaf de sprong kun je zien dat deze film iets speciaals gaat worden. Het karakter van Maud is complex en een beetje een tragische figuur. Kijkers begrijpen haar behoefte om te geloven in iets dat groter is dan zijzelf, maar sommige van de acties die ze onderneemt zijn gewoon radicaal genomen om verontschuldigd te worden.

Net als bij de Ingmar Bergman-film Persona, is de relatie tussen Maud en de vrouw voor wie ze zorgt, Amanda genaamd, enorm fascinerend. Hun dynamiek is opwindend en enkele van de grootste angsten komen daaruit voort. Je kunt deze film samenvatten als een parabel over religieuze fanatisme, maar het gaat veel dieper dan dat. Het mooie van de film is dat elke kijker zonder twijfel tot zijn eigen conclusies over de film komt en er zeker nog jaren over zal nadenken. Kijkers zullen dit jaar moeite hebben om een ​​intelligentere, boeiendere en majestueuzere horrorfilm te vinden.