No Time to Die is de perfecte manier om Daniel Craigs 16-jarige reis af te sluiten met een script dat hem laat gedijen als mogelijk de beste James Bond.

Deze lange emotionele reis en al dit trauma is wat de Bond gezien in No Time to Die in de eerste plaats geloofwaardig maakt, hij is door een hel gegaan en is teruggekomen om het leven te leiden dat lot (en Spectre) nam hem en Vesper af. Hoewel Spectre op zichzelf een van de zwakkere Craig-titels was, legde het de belangrijkste basis voor No Time to Die’s prachtige karakterboog, een basis waarop wordt voortgebouwd door de intro van deze film volgorde.

Deze actievolle run door de straten van Matera, die iets meer dan 20 minuten voor de aftiteling begint, doet geweldig werk door het publiek te informeren over de missie van No Time to Die: James en Madeleine zijn blij, ongelooflijk, maar toch hangen de geesten van Vesper en Spectre nog steeds boven hun schouders, misschien zelfs meer op de hare dan ze laat merken. Het plan van Blofeld slaagt er uiteindelijk in om het aanhoudende wantrouwen dat in Bond leeft wakker te maken, wat leidt tot een hartverscheurend einde voor hem en Madeleine.

Het is een zeer gecondenseerde proloog, maar een die de weg vrijmaakt voor de rest van de film, aangezien Craig de meest expressieve en emotionele kijk op James Bond ooit op een filmscherm aanpakt, allemaal zonder de snelle actie achter te laten die de serie definieert . De ruige spion staat bekend om zijn acties, niet om zijn woorden, en wanneer die gaan schitteren, is dat meestal te wijten aan kwinkslagen en gemene dialogen die op hun plaats zijn gezet om Bonds coole persoonlijkheid te versterken.

No Time to Die is anders, want elk woord dat uit de mond van James Bond komt, laat de emotionele groei zien van een personage dat al 15 jaar in de maak is. Er zijn veel aangrijpende momenten in deze film, het begint zo, en het herinnert iedereen eraan hoe groot de inzet is wanneer Bond zijn goede vriend Felix Leiter ziet sterven, volledig machteloos om het te voorkomen.

De volgende scène om uit zijn emotionele wonden te plukken, is wanneer James en Madeleine elkaar voor het eerst ontmoeten na vijf jaar, het moment is gespannen, het graaft dieper dan elke andere ontmoeting die Bond eerder heeft gehad, maar het is slechts het begin. Wanneer Bond Madeleine opspoort naar Noorwegen, maakt Craig gebruik van zijn acteertalenten om ongetwijfeld het meest romantische moment van de franchise te geven, terwijl hij zijn gevoelens bekent aan de vrouw van wie hij meer houdt dan van wat dan ook ter wereld.

Ongelooflijk, maar vanaf daar escaleert het alleen maar als Bond erachter komt dat Madeleine een dochter heeft, zijn dochter. Vanaf dit punt gaat het niet alleen om het redden van de wereld en het voltooien van zijn missie, de inzet stijgt om de twee belangrijkste dingen die een man zou kunnen hebben te beschermen.

Wanneer de film zijn climax nadert en het mogelijk wordt dat James Bond hier niet uit komt, raakt het besef de kijkers net zoals het hem raakt: dit is zijn tijd om te sterven. Bond was nog nooit eerder gestorven, er was nooit een reden om hem te vermoorden, maar wat No Time to Die doet voor Craigs boog en het personage maakt het bijna onvermijdelijk voor hem om zichzelf op te offeren omwille van zijn familie.

No Time to Die zal veel fans hebben die tranen vergieten over het lot van 007, maar het is niet alleen vanwege de ondergang van Bond, het is omdat de film en degenen die eraan voorafgingen deze verbazingwekkende complexe spion hebben opgebouwd die zichzelf ontelbare keren aan de lijn. Zelfs in mindere mate volgen zijn relatie met Mallory, Q en Moneypenny allemaal hetzelfde spoor, het zijn zijn vrienden, zijn uitgebreide familie.

Dit is niet de beste film van Daniel Craig als 007, het is niet de donkerste James Bond-film, maar No Time to Die is nog steeds ongelooflijk goed en dat laat zien hoe ver de acteur in al die jaren de rol op zich nam. Het is echter verreweg de meest geslaagde acteerprestatie van Craig als James Bond, een die veel persoonlijker aanvoelt dan alle andere en het einde zo goed en bitterzoet maakt als het zou kunnen zijn.

Het is niet eerlijk om Craig’s Bond te vergelijken met elke andere acteur die eerder kwam, omdat de doelstellingen van de missie zo verschillend waren, desalniettemin lijdt het geen twijfel dat Craig, net als zijn filmtegenhanger, een soort dubbel-O schietvaardigheid bereikte in de rol die zal verdwijnen in geschiedenis.