Misschien ligt de geheime truc om het verouderende sterrenstelsel ver weg op te knappen in de iconische partituur en in het geweldige werk van Ludwig Göransson.

Het enige werk dat een manier heeft gevonden om onlosmakelijk verbonden te blijven met de Star Warsfranchise terwijl het onmiskenbaar een eigen project is, is The Mandalorian. Deze hitserie vond een manier om fris te blijven en als nieuw te voelen toen de franchise zich in moeilijke tijden bevond, en kondigde aan de wereld aan dat het universumna al die jaren nog steeds leven bevat. Zelfs als oude concepten terug in de serie worden gebracht, blijft het het meest geliefde stuk recente media in de franchise. Net als de serie als geheel, heeft The Mandalorian partituur die elementen van het oude gebruikt om iets nieuws te creëren, en de meestercomponist achter deze gewaagde nieuwe richting is Ludwig Göransson.

Ludwig Göransson is een Zweedse componist die al sinds het einde van de jaren 2000 in het vak zit en wordt erkend als uitmuntend in zijn vakgebied. Zijn eerste grote doorbraak kwam in Dan Harmon’s comedyserie Community2009, die Göransson scoorde met talloze stukken memorabele achtergrondmuziek. Op die set ontmoette hij Donald Glover AKA Childish Gambino, en hij produceerde alle vier zijn studioalbums. Göransson ontmoette regisseur Ryan Coogler op de universiteit en ging verschillende van zijn films scoren, waaronder Black Pantherwaarvoor hij zowel een Grammy als een Academy Award won. Göransson won ook een Primetime Emmy voor zijn compositiewerk voor The Mandalorian.

De reden waarom Ludwig Göransson de perfecte regie vond voor The Mandalorianterwijl andere Star Warsregisseurs het verleden gewoon naspeelden, is simpel; hercontextualisering. Göransson gebruikt nooit de originele partituur in zijn eentje, maar hij roept wel enkele unieke aspecten op om het uiterst belangrijke gevoel van de melkwegfans te behouden die ze kennen en waar ze van houden. De massale fanfares in de verder ingetogen partituur worden bijvoorbeeld bijna altijd gebruikt om de Razor’s Crest in te luiden, waarbij de krachtige koperblazers worden gebruikt om ruimtereizen beter in beeld te brengen. Het lagere register en de marcherende drumbeat terwijl Mando door de woestijn loopt, doet denken aan “The Imperial March” uit eerdere inzendingen. Het thema is sterk geïnspireerd door westerns en Samurai-films, net als de franchise als geheel. Het is eerbiedig voor zijn bron, maar onmiskenbaar nieuw.

John Williams’ partituur is zo iconisch omdat het perfect past bij de melkweg waarvoor het is geschreven en die van Ludwig Göransson dezelfde standaard bereikt voor een heel ander werk. Als je met een meester als Williams werkt, is het moeilijk voor te stellen dat er iets misgaat, maar de vreselijke waarheid is dat alles oud kan worden. Williams heeft publiekelijk aangekondigd dat hij na Episode IX verder zal gaan met Star Wars, wat betekent dat als er ooit nog een film wordt uitgebracht, dit waarschijnlijk de eerste zal zijn zonder zijn werk aan de soundtrack. Ludwig Göransson is misschien de oplossing voor dat probleem voordat het er een wordt.

The Mandalorian vraagt ​​om een ​​heel andere muzikale toon, de donkere space-western had een passende toon nodig die de partituur van Göransson uitstekend verzorgde. Maar als er de komende jaren nog een hoofdartikel uit de serie wordt vertoond, of als er een andere trilogie wordt bedacht in de komende jaren, kan een terugkeer naar de klassieke vorm nodig zijn. Misschien is de perfecte persoon om de oude partituur in een nieuwe context te plaatsen, de fakkel van de oude meester te dragen en nieuwe kunst te maken die past bij de nieuwe verhalen, de persoon die het best heeft uitgeblonken in diezelfde taken in de meest universeel geliefde Star Wars project in jaren.

Uiteindelijk hoeft het niet Ludwig Göransson te zijn om een ​​geweldige score te maken voor toekomstige Star Warsmedia, hij heeft al een perfect voorbeeld gegeven. Muziek is belangrijk, en in een serie met zulke iconische composities moet de franchise sonisch blijven evolueren zonder het verleden achter zich te laten en ervoor te zorgen dat de melkweg ver weg zo mooi klinkt als altijd.