2000’in başlarında X-Men Trilogy, karışık bir çanta, ancak bir MCU ile franchise olabilecek, başarıları ve başarısızlıkları ders taşıyabilir. Marvel’in en sık görülen eleştirilerden biri yıllar boyunca aldılar, kötülüklerinin kalitesi olmuştur. Kesinlikle ön plana sahip olmalarına rağmen, fanların bile hatırlamak için mücadele edeceği kadar çok şey var. Çok sık, MCU, zayıf ya da genel bir motivasyon için gezegeni yok etmek için büyük bir silah kullanarak sıkıcı kötülüklere geri döner. Bu genellikle kahramanlara odaklanmanın bir sonucudur, antagonistin tam bir kişiliği ve motivasyonu dışarı çıkarması için çok az çelişmektedir. X-Men Filmler bu soruna sahip değil, çünkü kötülükleri hikayenin heroes’ları kadar önemlidir. İkonik X-Men Villain, Sir Ian Mckellen’in orijinal üçlemesinde muhteşem oynanan Magneto’dur. Magneto’nun felsefesi, kötü adamın hesaplanması ve zahmetsiz güç onu unutulmaz kılıyor, ancak aynı zamanda anlatı için mükemmel bir kötü adam yapar. Acımasız Sabretooth’dan kurnaz Mystique’ye kadar her birinin kendi kişiliği ve ekibindeki rolleri olan bir kötülük ekibine liderlik ediyor. İlk filmde dalgalar yaparlar, ancak kahramanlara katılmak zorunda kaldıklarında x2, ‘de parlayacaklar. Marvel düzenli olarak kötü adamları yüzsüzlüklerle çevreler, açıkça kahramanlar tarafından yok edilmek için orada. MCU, heroes ekipleri olarak derhal tanımlanabildiği gibi kötülük topluluğunu oluşturmak için X-Men filmlerinden öğrenebilir. Orijinal X-Men’in bir başka başarısı trilogy, sosyal yoruma yaklaşımıdır. Süper kahraman sinemasındaki en etkili sahnelerden biri, Iceman’ın ebeveynleri ile x2’de tartışma. Bu, problemin ölçeğini mükemmel bir şekilde kapsayan, acımasızca garip bir sahne. Film, önyargının en yüksek güç evinden aile evine sunduğunu göstermek için büyük acı çekiyor. Marvel çizgi romanlarının mutantları her zaman bir alegori olmuştur ve MCU, bir ya da iki kişilik bir sosyal meseleye başlamış olsa da, bu triloğun büyük sahnelerdeki cesur duruşu ve küçükleri, onların sırası olduğunda hareketi doğru yöne doğru yöneldi. Bir X-Men filmi yapmakla ilgili en zor şeylerden biri, bir komut dosyasının havada tanıtması ve saklaması gerektiği kadar karakter ve kavramdır. Bir film sadece çok uzun olabilir ve sevilen karakterlerin çoğunun çok uzun sürmesi fanları tahriş edecektir. Büyük bir plaka dengeleme zorluklarını, düpedüz başarısız olan bir filme bakmaktan daha iyi öğrenmek ne kadar iyidir. X-Men: Son standı bir ton nefret alır ve çoğunu hak ediyor, ancak en büyük başarısızlığı çok fazla kıpırdamaya çalışıyor ve ne kesileceğini bilmiyor. Son stand , iki büyük hikayenin bir uyarlamasıdır, ancak aşırı plotu ve sürekli eylemi, duygusal derinlikleri yaşamak için zaman almayı zamansız bırakır. x2, ‘dan önemli ölçüde daha kısadır. MCU bazen eylem-ağır filmlerin kalbini bulmak için mücadele etmiş, belki de Son Stand ‘nden dengeleme eyleminin ve kalbin çok önemli olduğunu öğrenebilirler. X-Men Trilogy kesinlikle doğru ve çok fazla şey yanlış yaptı, ancak Marvel bu ikonik franchise’ı devraldığında, umarım, her iki yarının da öğrenecekler. MCU’nun X-Men, gün ışığını görmek için uzun zaman alabilir, ancak yaptığı zaman, hayranları bu çığır açan klasikleri ele geçirip gelmeyeceklerini görecekler.