Şimdiye kadarki en iyi korku filmlerinden bazıları siyah beyaz çekilmiştir ve bunlar o filmlerin en korkunçlarıdır.

Korku birçok biçimde olabilir. Bazı filmler ihtiyatlı davranmayı ve mutfak lavabosu dışındaki her şeyi izleyicilere savurmayı tercih ederek, onları atlama korkuları, kanlı cinayetler ve acı veren ses efektleriyle karakterize vahşi bir yolculuğa çıkarır. Diğer filmler, heyecan yerine atmosfere öncelik verir ve korkunç bir şeyin tam olmak üzere olduğuna dair sürekli korkuyla tanımlanan bir ruh hali yaratmaya çalışır. Masumlar böyle bir film.

Büyük bir malikanede iki çocuğun bakıcısı, bu evde başka bir şeyin (ve içindeki çocukların) yaşadığını düşündüren rahatsız edici fenomene tanık olur.

Nosferatu (1922)

F.W. Murnau (gayri resmi olarak) Bram Stoker’ın Dracula filmini beyaz perdeye taşıyarak gelecek nesiller için vampir imajını tanımladı. Nosferatu‘nun korku faktörü yaşla birlikte azaldı, ancak ilk çıkışından bu yana filmle ilgili değişen tek şey bu.

Nosferatu her zaman teknik bir mucize ve Alman Ekspresyonizminin zamansız korku kapasitesinin en önemli örneğidir ve öyle kalacaktır. Max Schreck’in Kont Orlok’u çirkin bir öcü olarak varlığını sürdürüyor; sadece kabuslarda ve kurguda yaşayabilen bir varlık.

Yüzü Olmayan Gözler (1960)

Bir resim bin kelime konuşabilir ve Eyes Without a Face‘in Christiane’ının o ifadesiz maske içindeki görüntüsü insanları iliklerine kadar üşütmeye yetiyor. Olduğu gibi, bu film ürkütücü bir görselden çok daha fazlasını sunuyor.

Bir araba kazası Christiane’in yüzüne zarar verir ve babasını kızı için yeni bir tane yaratmak için denekler üzerinde deney yapmaya iter. Georges Franju’nun bu unutulmaz klasiğinde saplantı ve suçluluk bir arada.

Kedi İnsanlar (1942)

Görünmeyenden daha korkunç çok az şey vardır. Bütçe kısıtlamalarından ve bunun üstesinden gelmenin yollarını bulmak için yaratıcılıktan ilham alan Cat People pek çok şeyi ekran dışında bırakarak, izleyicinin bakışlarının hemen ötesinde gizlenen daha büyük bir tehdide kısa bakışlar sağlayan bir deneyim yaratıyor.

Filmde, kedi insanlara dönüşebilen tarikatçıların geçmişine sahip bir Sırp köyünden gelen bir kadın olan Irena olarak Simone Simon’ın güçlü bir dönüşü var. Kocası uzaklaşıp şüphelendikçe Irena’nın dünyası başına yıkılmaya başlar.

Ruhlar Karnavalı (1962)

Ruhlar Karnavalı izleyicilerin ekranda gördükleri her şeyi sorgulamasını talep ediyor. Erken bir sahnede Mary, korkunç bir araba kazasından mucizevi bir şekilde kurtulur ve Mary yeni bir başlangıç ​​yapmak için yeni bir kasabaya taşınmayı seçer. Ancak, misafirperver olmayan kasaba halkı Mary’yi hoş karşılamıyor ve ayrıca, rahatsız edici, terk edilmiş bir karnavalın manyetik çekimini hissetmeden edemiyor. Ayrıca Mary, “Adam” adlı garip bir varlığın vizyonlarını görmeye devam ediyor.

Carnival of Souls ‘daki neredeyse her şey, akıllara durgunluk veren bir yolculuk. Korku filmi HBO Max’te mevcut.

psikopat (1960)

Alfred Hitchcock’un psikolojik korku filmi, kendi kalıcı popülaritesinin kurbanı. Filmin en harika anlarının ve ortaya çıkışlarının çoğu, pop kültürüne o kadar derinden yerleşmiş ki, yeni izleyiciler bile büyük olasılıkla hikaye sırasında meydana gelen hiçbir şeyden şok olmayacaklar.

Sürprizler ortadan kalkmış olsa da Psycho, korkuları gidermek için Anthony Perkins’in Norman Bates’ine güvenebilir ve performansı devam eder. Doğal olarak, yönetmenlik de parlak ve merak uyandırıcı, film müziği ise oldukça kusursuz. Ayrıca, siyah beyaz olmasa da, Psycho‘nun devam filmleri, sahip olduklarından çok daha iyi.

ucubeler (1932)

Ağırlıklı olarak bir karnavalın yan gösterisinde geçen Tod Browning’in filmi çok fazla bagajla geliyor; bununla birlikte, filmi sonsuza dek tartışmalar izleyecek olsa da, Freaks‘in ünü, günümüzde bir korku klasiği olarak kabul edilecek noktaya geldi. Bir trapez sanatçısı olan Kleopatra, yan gösterinin sanatçılarından biri olan Hans’ı mirasından cezbetmeye çalışır. İyi gitmiyor.

Freaks Kleopatra’nın fiziksel güzelliğine karşın içsel çirkinliğine zıt olarak, yan gösteri üyelerinin çoğunu sempatik karakterler olarak kurar. Rahatsız edici “Birimiz” sahnesinden rahatsız edici doruk noktasına kadar, Freaks benzersiz bir şekilde ürkütücü.

Perili (1963)

2018’de Shirley Jackson’ın The Haunting of Hill House , bu olağanüstü romanı hayata geçirmeye yönelik en son girişim olan bir Netflix dizisi uyarlamasıyla dalgalar yarattı. 1963’teki The Haunting , hikayeyi uyarlamaya ilk adım atan kişi oldu ve Robert Wise kaynak materyale göre hakkını verdi.

The Haunting bir grup insanın, karmaşık bir geçmişe sahip olduğu bildirilen perili bir konak olan Hill House’a girerken bulur. Paranormal aktivite kısa sürede ortaya çıkmaya başlar ve ürkek ve bastırılmış bir kadın olan Eleanor’un etrafında dönüyor gibi görünmektedir. The Haunting bir ruh hali parçasıdır, çünkü karakterlerin duyguları hikayeyi doğrudan etkiler.

Yaşayan Ölülerin Gecesi (1968)

George A. Romero’nun Yaşayan Ölülerin Gecesi, birçok devam filmi ve manevi halefleriyle birlikte, bugün bilindiği gibi zombi türünü doğurdu. Yürüyen ölüler yolları ve tarlaları sararken, bir grup sağ kalan bir çiftlik evine sığınır ve bu “güvenli” sığınakta hızla gerilimler yükselmeye başlar.

Filmin zombi türü için kültürel önemine rağmen, ölümsüzler Yaşayan Ölülerin Gecesi‘ndeki insan karakterlerin yanında ikincil bir rol oynuyor. Film, süreçte bol miktarda korku yaratırken sosyopolitik fikirleri araştırıyor.

Silgi Kafası (1977)

Belki beklenmedik bir seçim olsa da, Eraserhead, şimdiye kadar çok az filmin kopyalayabildiği bir kabus gibi. Sadece birkaç yerde geçen David Lynch’in ilk uzun metrajlı filmi “kaygı”nın özünü en saf ve en çarpık biçimiyle yakalıyor.

Tematik olarak, Eraserhead esasen ebeveynlik korkusuyla ilgilidir, distopik görseller ve vücut korkularıyla keşfedilir. Bazı korku filmleri ne kadar ürkütücü olursa olsun, genellikle hala eğlenceli veya eğlencelidirler; Eraserhead bunların hiçbiri değildir. Ancak, kesinlikle korkutucu.