Niet alle platformgames zijn kleurrijk en luchtig. Deze slimme, griezelige titels zorgen ervoor dat je rillingen over je rug loopt als je tussen platforms springt.

Een platformgame die speciale effecten en flitsende lichten omarmt zoals Halloween pompoenen omarmt, Tamashii is horror als zintuiglijke overbelasting. De wereld waar de hoofdpersoon doorheen moet rennen en springen is grotesk, vol met afschuwelijke wezens, standbeelden en gravures, even verwrongen en gemeen als ze vreemd suggestief zijn. Het is een kort horrorspel, maar briljant.

Tussen de waanzinnige sprongen en paniekerige sprints, beloont Tamashii zorgvuldig onderzoek van zijn omgevingen en bestudering van zijn vele puzzels. Cyphers en andere paaseieren geven spelers veel om zich mee bezig te houdenin dit verhaal over heksen, oude entiteiten en tempels die dringend een reiniging nodig hebben.

Sluiting

De hoofdpersoon van indie delight Closure is een spinnendemon, maar helaas is het niet het meest verschrikkelijke wachten in het donker. Licht en duisternis zijn cruciale kenmerken van dit spel, waarin objecten buiten het licht dematerialiseren alsof ze nooit hebben bestaan. In Sluiting,dat het licht niet aanraakt bestaat niet.

Dit is niet het moeilijkste puzzelspel, en dat is maar goed ook. De kunst lijkt op de illustraties in een boek van Edward Gorey en het verhaal vertelt de met elkaar verweven verhalen van drie mensen. De audio hamert van opwinding en spanning, en het centrale mechanisme van lichtmanipulatie opent vele unieke wegen voor gameplay.

DARQ

Lloyd zit gevangen in een nachtmerrie en het is niet verwonderlijk dat hij niet blij is met dit nieuws. De hoofdpersoon van DARQ is een eenzame, skeletachtige jongeman die een geweldige aanvulling zou zijn op Grim Fandango of The Nightmare Before Christmas, twee werelden die de game op de beste manieren lijkt te kanaliseren.

Het uitgangspunt van iemand die vastzit in een nachtmerrie is misschien niet nieuw, maar DARQ maakt optimaal gebruik van dit bekende uitgangspunt door de hoofdpersoon de natuurkunde en de structuur van het droomlandschap in zijn voordeel te laten buigen. Het heeft slimme in plaats van onmogelijke puzzels, en zijn omgevingsnavigatie is een M.C. Escher heerlijk. DARQ is een game waarin platformactie bijdraagt ​​aan, in plaats van af te leiden van, de horror die voorhanden is.

Regen Wereld

Is het een slak? Is het een kat? Ja, want het is slugcat, de hoofdpersoon van Rain World. Deze game neemt de platforming-, horror- en survivalgenres, gooit ze in een blender en sprenkelt een scheutje korrelig monster in de corrupte brij. Als een slak die door de dystopische ruïnes sluipt op zoek naar prooien en op de vlucht voor roofdieren, krijgen spelers de kans om een ​​virtuele wereld te verkennen die echt buitenaards aanvoelt.

Ondanks zijn speer- en bliksemreflexen is slakkat een kwetsbaar beest, en opgejaagd worden door de krokodilachtige schaduwen van Rain World is soms een angstaanjagende ervaring. Als zelfs de regen het personage dood wil hebben, is angst alleen gepast.

dood licht

Het nieuwe Seattle dat Randall Wayne verkent, lijkt niet veel op het voor een catastrofe in de jaren 80, zo goed als het einde van de mensheid. Nu is Randall op zoek naar zijn familie, en alleen snelle beklimmingen, precisiesprongen en wanhopige gevechten zullen hem in één stuk houden totdat hij ze vindt.

In tegenstelling tot de meeste horrorplatformgames, is Deadlight 2,5D, een prachtig landschap van stedelijk verval dat de speler moet doorkruisen of sterven. Deadlight geeft nieuw leven aan zombie-horror door zowel traversal als gevechten te benadrukken, en biedt fans van het genre die zich vervelen van repetitieve moorden een broodnodige rust. Voeg daar een uitstekend geluidsontwerp aan toe en Deadlight is een solide concurrent, hoewel het gemakkelijk weer zo’n vergeten zombiespel had kunnen zijn.

Schaduwrijk deel van mij

De game komt zo dicht als een levend verhalenboek in de buurt, met animatie en een esthetiek die bij Coraline past. Deze korte puzzelplatformgame is zwaar op ambiguïteit en griezeligheid. Donker, surrealistisch, emotioneel gewrocht en al met al uitstekend, Shady Part of Me is ook verrassend oprecht.

De hoofdrolspelers van Shady Part of Me zijn een klein meisje en haar schaduw, en het licht- en schaduwmechanisme stelt de speler in staat om naar believen te schakelen tussen 3D- en 2D-gameplay.Die wie het speelt, zal de game waarschijnlijk niet kunnen voorstellen zonder de vertelling van Hannah Murray (Gilly uit Game of Thrones), wiens stem wonderen verricht om de sfeer van dit duistere sprookje te verdiepen.

Kleine nachtmerries

Een kind genaamd Six zit gevangen in de Maw, een vreemd en gigantisch vat dat wordt bewoond door monsters die erop uit zijn om Six tot hun volgende maaltijd te maken. Little Nightmares en het vervolg zijn beide angstaanjagend, maar geen van beide is gebaseerd op jump scares of gore. In plaats daarvan putten ze uit de aangeboren kwetsbaarheid die je voelt als je als kind speelt in een wereld waar alles groter en gevaarlijker is, volwassenheid en opgroeien gepersonifieerd als letterlijke monsters.

De combinatie van kunst, geluid, leveldesign en wereldopbouw maken Little Nightmareseen van de beste horrorplatformgames die er zijn, en je zult een bezoek aan de schrijnende zalen niet snel vergeten. Games als deze zijn er maar weinig en het is het koesteren waard.

Aas

Een groteske rode massa van tentakels, tanden en golvend vlees, de hoofdrolspeler van Carrion is het monster van de game. Carrion zet de horrorplatformgame op zijn kop door de speler de controle te geven over een wezen dat op hol slaat door het lab waaruit het is ontsnapt,elke soldaat uit elkaar scheurt die ongelukkig genoeg is om te worden gevangen in het pad van het wezen.

Deze game speelt zich niet af op een enkele locatie, met een aanzienlijke diversiteit in zijn omgevingen. De animaties van de glibberige bewegingen van het wezen, de zwiepende tentakels en het bloederige schrokken van zijn slachtoffers maken van Carrion een traktatie voor fans van het genre die op zoek zijn naar iets nieuws, en terwijl de nadruk in deze side-scroller meer ligt op de horror dan op het platform, is het wezen niet traag in springende afgronden.

voorgeborchte

PlayDead’s Limbo is misschien wel een van de bekendste voorbeelden van het genre, maar ook de beste, en uit een enkele screenshot is het gemakkelijk te zien waarom. De stijl van zwart, wit en grijstinten geeft spelers het doordringende gevoel dat de hoofdpersoon diep in de duisternis van een vreselijke plek is weggezonken en er misschien nooit meer uit zal opstaan.

Sfeer alleen is natuurlijk niet genoeg om een ​​game naar een hoger niveau te tillen, en PlayDead heeft de mechanica van Limbo tot het scherpst mogelijke randje gebracht. De puzzels behoren tot de beste van gaming, en voor degenen die volharden in het donker, weerklinken de gevoelens die door deze game worden gecreëerd lang nadat de credits zijn gerold.

Binnenkant

De spirituele opvolger van Limbo, deze titel laat spelers kennismaken met een wereld waarin onderzoekers mensen controleren. De hoofdpersoon van het kind neemt het bevel over een van de apparaten van de onderzoekers en gebruikt het om de acties van anderen te besturen, waardoor ze puzzels kunnen voltooien en anderszins kunnen overleven. Met een speeltijd van minder dan vier uur kan Inside in één keer worden verslagen — en dat zou ook zo moeten zijn, om de sfeer te behouden.

Het verhaal van Inside is symbolisch en dubbelzinnig, waardoor de meeste van zijn gebeurtenissen openstaan ​​voor interpretatie door de speler. Er is veel gespeculeerd en gedebatteerd onder fans. Deze verhalende keuze is ongetwijfeld een van de sterke punten van het spel, net als het spaarzame gebruik van kleur in een anders monochromatisch schema. Het einde ervan blijft een van de meest spraakmakende in het genre.