HBO Max heeft een enorme selectie horrorfilms, maar welke zijn de beste enge films op de streamingdienst?

Horror houdt van zijn kwaadaardige kinderen, en dit is een moderne klassieker van dit subgenre. Orphan bevat een zenuwslopend optreden van Vera Farmiga, samen met een ingenieuze wending die helaas in de loop der jaren bekend is geworden. Zelfs als iemand zich volledig bewust is van dit plotpunt in deze film, zullen ze ontdekken dat Orphan nog steeds meer dan een paar enge scènes heeft die op zichzelf standhouden.

Orphan blijft een beetje welkom omdat het de twee uur durende looptijd niet volledig rechtvaardigt, maar dat is een kleine kritiek in het grote geheel van dingen.

Het testament van Dr. Mabuse (1933)

Fritz Langs vervolg op Dr. Mabuse the Gambler wordt voornamelijk herinnerd vanwege zijn angstaanjagend nauwkeurige voorspelling van de ontwikkeling van Duitsland in de jaren dertig. Door de historische betekenis opzij te zetten, blijft The Testament of Dr. Mabuse een intelligente kijk op de aard van het kwaad en de invloed die angst op de samenleving kan hebben. Hoewel het geen ‘horror’ is in de traditionele zin, is deze film doordrongen van een dikke laag depressie die afschuwelijk is.

Hoewel het niet de hoogten van Metropolis uit 1927 of M uit 1931 haalt, is The Testament of Dr. Mabuse toch een opvallende uitgave van een van de filmindustrie’s meest gerespecteerde regisseurs.

Kleine winkel van verschrikkingen (1986)

De musical van Frank Oz omschrijven als ‘horror’ is misschien wat vergezocht, maar hettechnisch past het wel bij het genre. Little Shop of Horrors, een zwarte komedie over een bloemist en zijn Flytrap van Venus, is een moeiteloos charmante film met veel humor en humor. Hoe gek het uitgangspunt en de personages ook zijn, deze B-film uit 1986 injecteert elke scène met passie, toewijding en vertrouwen.

Little Shop of Horrors is eindeloos te citeren en opnieuw te bekijken en is een van de beste horrorfilms op HBO Max om te kijken op Halloween.

The Conjuring (2013)

Een van de beroemdste moderne horrorfranchises, The Conjuring bracht een hele reeks vervolgen en spin-offs voort. HBO Max heeft toevallig de beste films van het universum: The Conjuring, The Conjuring 2 en Annabelle: Creation. Dit zijn allemaal horrorfilms die het publiek aanspreken, maar voor degenen die nieuw zijn in de serie, moeten ze beginnen met de film uit 2013.

The Conjuringleunt losjes uit het echte leven terwijl het duikt in het onderzoek van de Warrens naar de achtervolgingen in Harrisville, Rhode Island. Met twee sympathieke hoofdrollen en de zelfverzekerde regie van James Wan is The Conjuring een onberispelijke spookhuisfilm.

Trick’r Treat (2007)

Trick ‘r Treat, een anthologiefilm rond Halloween, draait helemaal om het respecteren van de feesttradities. Als iemand dat niet doet, krijgt hij misschien bezoek van Sam, een trick or treater die veel gevaarlijker is dan zijn uiterlijk doet vermoeden.

Trick ‘r Treat straalt de Halloween-sfeer uit van elk frame, zozeer zelfs dat de film nostalgisch kan aanvoelen, zelfs voor mensen die hem nog nooit hebben gezien. Met vier segmenten en een looptijd van minder dan 90 minuten, flitst Trick ‘r Treat voorbij zonder enige pluisjes.

ontslag (2006)

Horror en komedie gaan schrikbarend goed samen, al is het makkelijker gezegd dan gedaan om films te vinden die in beide genres slagen. Severance bewandelt de grens tussen geschreeuw en gelach als een professional, neemt een bekende slasher-setting en gooit een grotendeels humoristische reeks personages in.

Een retraite voor teambuilding loopt vreselijk mis wanneer een groep medewerkers terechtkomt bij een verlaten gebouw dat niet zo verlaten is. Helemaal uit hun element, stuntelen de ‘helden’ zich een weg door een reeks dodelijke ontmoetingen in deze snelle filmische ravage.

Onibaba (1964)

Geïnspireerd door een Japans volksverhaal, is Onibaba op een oerniveau verontrustend. De film, geregisseerd door Kaneto Shindo, volgt een moeder en dochter die zich tot moord hebben gewend om te overleven tijdens de 14e-eeuwse Japanse burgeroorlog. Uiteindelijk komt er een man langs die bij beide vrouwen een fysieke reactie oproept, samen met paranoia en jaloezie.

Onibaba bouwt op naar een nachtmerrieachtige slotact en eindigt met een scène die bij de meeste kijkers zal blijven hangen.

De onzichtbare man (2020)

Een moderne interpretatie van H.G. Wells’ klassieke roman, The Invisible Manverlegt de aandacht van het titulaire personage naar zijn slachtoffer. Nadat haar gewelddadige ex-vriend zelfmoord pleegt, begint Cecilia het gevoel te krijgen dat ze in de gaten wordt gehouden en komt ze tot de conclusie dat de dingen misschien niet zijn zoals ze lijken.

The Invisible Manis een door en door psychologische horrorfilm. De film onderzoekt Cecilia’s mentale strijd om niet alleen te herstellen van de blijvende gevolgen van het misbruik dat ze heeft geleden, maar ook het feit dat haar beweringen worden behandeld als tekenen van een inzinking. Het optreden van Elisabeth Moss is hypnotiserend, een hoogstandje dat het volledige scala van het talent van de actrice laat zien.

Gremlins (1984)

Gremlins werkt zowel als Halloween- als als kerstfilm, maar vergis je niet, Joe Dante’s film is horror. In tegenstelling tot het gekkere maar nog steeds charmante vervolg, vermengt Gremlins zijn parodie en komedie met wrede angsten, waarbij de gelijknamige monsters eerder als gevaarlijke bedreigingen dan als eigenaardige buitenbeentjes overkomen.

Hoewel niet voor jonge kinderen, is Gremlins een geweldige keuze voor gezinnen die op zoek zijn naar een luchtige horrorfilm die cynisme of geweld niet schuwt. De film is ook gewoon vermakelijk en leuk.

Kwaidan (1965)

Kwaidan bestaat uit vier spookverhalen en is een visueel meesterwerk. Elk van de vier shorts wordt bepaald door betoverende kleuren die esthetisch en verhalend aangenaam zijn; door middel van cinematografie en regie geeft Kwaidan de geselecteerde Japanse volksverhalen een vleugje mystiek.

Kwaidan is geen bijzonder enge horrorfilm, maar de beklijvende beelden zorgen ervoor dat al zijn verhalen in het geheugen blijven lang nadat de aftiteling is uitgerold. Kwaidan belicht hoe divers de horrorserie van HBO Max is.

het (2017)

Stephen King’s It bracht de angst voor clowns bij kinderen overal, en de verfilming van 2017 versterkte die angst. Een groep kinderen uit overwegend ongeschikte huishoudens moet het opnemen tegen een machtig wezen dat zich voedt met de angsten van mensen, en ze zullen Pennywise in hun eentje het hoofd moeten bieden.

Het doet het goed bij zijn titulaire schurk, en geeft Pennywise het podium en de aanwezigheid om zijn capriolen voor horror te spelen in plaats van komedie. Helaas staat It Chapter Two niet op HBO Max, dus het is niet mogelijk om de volledige ervaring via de streamingdienst te krijgen; de eerste film is echter superieur aan het vervolg.

Ouija: Oorsprong van het kwaad (2016)

In tegenstelling tot de tandeloze Ouija uit 2014, heeft Origin of Evil iets bij te dragen dat verder gaat dan het recyclen van horrorfilmclichés en jumpscares. De prequel van Mike Flanagan introduceert sympathieke personages, een intrigerend uitgangspunt gebaseerd op tragedie en een vleugje onvoorspelbaarheid, en geeft prioriteit aan sfeer boven onmiddellijke maar vergeetbare schrik.

Omdat Ouija: Origin of Evil een prequel is, kunnen mensen de film uit 2014 overslaan en meteen doorgaan naar de opvolger van 2016. Het zorgt voor een veel meer bevredigende ervaring.

Huis (1977)

HBO Max vult zijn brede selectie van reguliere horrorfilms aan met een respectabele bibliotheek van nichetitels, en House uit 1977 past daar zeker bij. House, een vreemde Japanse horrorkomedie, volgt een groep meisjes terwijl ze naar een huis in het land gaan dat niet helemaal is wat het lijkt.

House, of Hausu, is op de best mogelijke manier vreemd. Hoewel het soms nogal dwaas is, creëren de creatieve beelden en pure bizarheid die te zien zijn, het gevoel dat alles kan gebeuren. Dit is een film die onvergetelijk is.

28 dagen later (2002)

Zelfs in een subgenre dat zo oververzadigd is als zombiefilms, slaagt 28 Days Later erin om op te vallen door zijn pure intensiteit. Wat het plot betreft, bewandelt de film geen bijzonder nieuw terrein, omdat het opnieuw draait om de reactie van de samenleving op een uitbraak; de beslissing van 28 Days Later om de zombies te laten rennen, heeft het overmatig gebruikte monster echter op een enorme manier nieuw leven ingeblazen.

28 Days Laterwerkt op elk niveau: een spannende horrorfilm, een bijtende politieke allegorie en een karakterstudie. Met uitzondering van misschien Shaun of the Dead en Train to Busan, is 28 Days Later nog steeds de beste zombiefilm sterk> van de 21e eeuw.

Carnaval van zielen (1962)

Carnival of Soulsheeft in reputatie gegroeid sinds de eerste release naarmate meer en meer mensen deze wandeling door de waanzin ontdekken. Een kerkorganist overleeft een auto-ongeluk en verhuist naar Salt Lake City, waar ze er maar moeilijk in past. Eenmaal daar wordt ze aangetrokken door een griezelig en verlaten carnaval.

Hoewel niet verstoken van melige momenten, bevordert Carnival of Souls een droomachtige sfeer die intenser wordt naarmate de film zijn climax nadert. Het acteerwerk is ook overal goed en de film verdient zijn schrik volledig.

Nacht van de levende doden (1968)

Afgezien van persoonlijke voorkeur, is Night of the Living Dead ongetwijfeld de meest invloedrijke zombiefilm aller tijden. De klassieker van George A. Romero zette veel van de normen die het subgenre zouden gaan definiëren; Het is indrukwekkend dat leeftijd en overbelichting weinig hebben gedaan om de aantrekkingskracht of impact van de film te verminderen.

Met een klein budget gemaakt, versterkt de gestripte esthetiek van Night of the Living Dead de angstfactor. De menselijke karakters staan ​​centraal boven de zombies, en in dit geval werkt dat in het voordeel van de film.

Freaks (1932)

Freaks was een controversiële release in de jaren dertig en hoewel het kritisch is herzien en tegenwoordig een horrorklassieker wordt beschouwd, is de film nog steeds een moeilijk te bekijken film. De film van Tod Browning volgt een trapezeartiest die deelneemt aan een side-show in de hoop te trouwen met een van de artiesten om zijn rijkdommen te bemachtigen.

Als we verder kijken dan de ongemakkelijke titel, is Freaks eigenlijk een waarschuwend verhaal over het niet beoordelen van een boek op zijn omslag. De carnavalsleden blijken over het algemeen goedaardig en beschermend tegen elkaar, terwijl de uiterlijke schoonheid van de trapezeartiest een vervelende persoonlijkheid verbergt.

King Kong (1933)

Als iemand specifiek op zoek is naar een angstaanjagende horrorfilm om deze Halloween te bekijken, dan kan King Kong het beste vermeden worden. De monsterfilm biedt niet veel angsten, en sommigen beweren zelfs dat het meer een avonturenfilm is dan een traditionele horrorfilm. Dat heeft echter meer te maken met de leeftijd van de film dan met de inhoud.

King Kong uit 1933 is een filmisch meesterwerk en bevat enkele van de grootste cinematografieën in de geschiedenis. Het verhaal is op dit moment algemeen bekend, maar dat neemt niets weg van zijn epischheid. Voor degenen die meer recente films met Kong-thema wensen, heeft HBO Max ze ook.

Ogen zonder gezicht (1960)

Eyes Without a Face, een gotische horrorfilm die bij zijn release nogal wat opschudding veroorzaakte, volgt de wanhopige pogingen van een vader om zijn dochter een nieuw gezicht te schenken na een ongeluk. Een moeilijke zit, Eyes Without a Face is het soort film dat mensen inspireert om ongemakkelijk op hun stoel te gaan zitten terwijl ze vechten tegen een aangeboren verlangen om weg te kijken.

Leeftijd heeft het controversiële karakter van Eyes Without a Face verminderd, en de film lijkt misschien zelfs tam in een wereld die tientallen jaren aan slasher-films heeft meegemaakt. De genialiteit van de film schijnt echter nog steeds door.

Vampier (1932)

Samen met Nosferatu wordt Vampyr beschouwd als een van de meest invloedrijke vroege versies van filmische vampiers. Terwijl de eerste iets levert in de trant van het Dracula -verhaal, wordt Vampyr minder beperkt door conventionele verhalende verhalen, en kiest hij ervoor om zich een droomachtige omgeving voor te stellen die slechts losjes verbonden voelt met realiteit.

De film speelt zich voornamelijk af in een door vampiers vervloekte stad en leidt het publiek door een reeks nachtmerrieachtige beelden, waarvan sommige iconisch zijn geworden. Vampyr is niet zo eng naar hedendaagse maatstaven, maar de cinematografie en sfeer houden uitstekend stand.

Een nachtmerrie op Elm Street (1984)

HBO Max heeft elke film van A Nightmare on Elm Street, en hoewel sommige inzendingen beter zijn dan andere, is de franchise altijd vermakelijk. In tegenstelling tot sommige van de latere films in de serie, is A Nightmare on Elm Street uit 1984 een pure slasher-film. Freddy Krueger is geen komiek, de doden zijn creatief maar niet te over-the-top, en de Power Glove verschijnt niet.

A Nightmare on Elm Street presenteert een schijnbaar onstuitbare entiteit die echt geniet van moorden, en Freddy zorgt ervoor dat elke dood telt.

Gumkop (1977)

Eraserhead is David Lynch op zijn meest ongefilterde. Deze body-horrorfilm uit 1977 is een traag, ongemakkelijk horloge en is een abstract meesterwerk dat subtiel onder iemands huid kruipt als ze getuige zijn van beelden die hen nooit zullen verlaten. Als de dame in de radiator geen nachtmerries veroorzaakt, dan zou de “baby” het moeten doen.

Thematisch gaat Eraserhead om met bezorgdheid over het ouderschap, een emotie die elk frame van elke seconde doordringt. De film van Lynch zal niet voor iedereen zijn, maar iedereen die van experimentele horror houdt, zou hem moeten zien.

Les Diaboliques (1955)

Les Diaboliques, een bepalende release in de Franse horrorcinema, weeft een spannend moordmysterie dat vakkundig hints van bovennatuurlijke gebeurtenissen bevat. Het is een film die je blind moet ervaren, aangezien de kracht van het verhaal ligt in de misleiding en onthullingen.

Minutieus geregisseerd door Henri-Georges Clouzot en schitterend geacteerd door de hele cast, met name Simone Signoret, levert Les Diaboliques angsten door wat het niet laat zien in plaats van wat het doet. Voor Halloween zou deze film een ​​welkome afwisseling kunnen zijn van iets als A Nightmare on Elm Street.

Poltergeist (1982)

De Steven Spielberg-vereniging zou kunnen aangeven dat Poltergeist gezinsvriendelijke horror levert, maar dat is niet het geval. Hoewel het verre van de engste film ooit in de bioscoop is, hangt het succes van Poltergeist af van de presentatie van de hoofdpersonen; in zekere zin is dit een familiedrama dat toevallig in botsing komt met een horrorfilm.

Poltergeistzorgt ervoor dat kijkers om de Freelings geven, zodat elk bovennatuurlijk ding dat in Cuesta Verde gebeurt, wordt versterkt door de emotionele investering van het publiek. Ook de special effects zijn legendarisch.

Kwaad Dode 2 (1987)

Groovy. Evil Dead 2 springt in komisch horrorgebied en ziet Ash terugkeren naar een hut in het bos die toevallig de heropleving van Deadites aanwakkert. Ash heeft gewoon het meeste geluk.

Sam Raimi’s Evil Dead-trilogie is beschikbaar op HBO Max, en niet-ingewijden zouden het hele ding moeten bekijken in plaats van direct naar het tweede deel te springen. Hoewel alle drie de films geweldig zijn, vertegenwoordigt Evil Dead 2 de perfecte mix van de horror van zijn voorganger en de komedie van zijn opvolger, waardoor een van de beste komische horrorfilms ontstaat.

De stralende (1980)

Hoewel Stanley Kubricks losse bewerking van Stephen King’s The Shining notoir verafschuwd wordt door de romanschrijver, wordt de film niettemin beschouwd als een van de bekroning van horror. The Shining speelt zich voornamelijk af in het iconische Overlook Hotel en vertelt over Jack Torrance’s transformatie van een enigszins gestoorde vader en echtgenoot in een losgeslagen moordenaar.

De manische uitvoering van Jack Nicholson als Jack behoort tot de beste van de acteur, een bewering die niet lichtvaardig wordt gedaan. De Grady Twins, de bloedlift en “Redrum”, de erfenis van The Shining spreken voor zich.