Remakes van horrorfilms verpesten vaak klassieke franchises. Fright Night uit 2011 is een van de zeldzame keren dat het origineel in veel opzichten verbetert.

Fright Nightis het verhaal van een jonge man genaamd Charlie Brewster, die ervan overtuigd raakt dat Jerry, zijn buurman, een vampier is. Charley’s beste vriend Evil Ed wordt gevangengenomen en gedraaid door Jerry, waardoor Charley en zijn vriendin Amy gedwongen worden hulp te zoeken op vreemde plaatsen. Ze zoeken contact met entertainer en vampierexpert Peter Vincent, die hen in eerste instantie afwijst, maar geleidelijk aan gedwongen wordt om te dienen als een onwillige vampierjager. Door conflicten en chaos wordt Amy gevangengenomen en omgedraaid door Jerry. Vincent legt uit dat als Jerry wordt gedood voordat de verandering volledig van kracht is, ze nog kan worden gered, waardoor ze tegen de klok moeten racen om een ​​monster te doden en een leven te redden.

Dit is het brede overzicht van de plot van beide Fright Night-films, maar de duivel zit in de details. Veel van de aangebrachte wijzigingen moeten rekening houden met de 26-jarige sprong in de tijd tussen de twee. Peter Vincent, oorspronkelijk een Elvira-achtige horrorhost, wordt herschikt als een Vegas-toneelgoochelaar, vergelijkbaar met de toen populaire Criss Angel. Beide concepten zijn inmiddels wat vervaagd, maar dat was toen zeker modern. Opnameapparatuur wordt onderdeel van het verhaal, aangezien videocamera’s in de tussenliggende jaren steeds meer beschikbaar kwamen. De grootste update heeft echter gemakkelijk te maken met de verandering in culturele cache die vampiers hebben ervaren, en hoe dit Jerry Dandrige beïnvloedde.

De favoriete vampier van 1985 zou het best zijn omschreven door Elvira, of een paar jaar later, The Lost Boys. Fright Night past bij een vrij klassieke kijk op vampirisme. Jerry uit 1985 is een charismatische heer, geliefd bij de meesten, die alleen Charley identificeert als een vampier. Hij toont barmhartigheid en redelijkheid, en neemt alleen zijn toevlucht tot geweld wanneer dat moet, of dat nu is om zijn geheim te voeden of te beschermen. Tegen 2011 had de vampierbioscoop twee nieuwe richtingen ingeslagen. De beestachtige monsters van 30 Days of Night en de broeierige hartenbrekers van Twilight. 2011’s Jerry is een cocktail van oergeweld en gothic verleiding. De spanning wordt in de remake verminderd en vervangen door viscerale actie om een ​​heel ander gevoel te creëren.

De personages en de uitvoeringen zijn vaak een heel nieuwe richting in de remake. Wijlen Anton Yelchin portretteert Charlie, hier herschikt als een onvolwassen tiener, wanhopig op zoek naar acceptatie bij zijn leeftijdsgenoten en succes met zijn nieuwe relatie. Christoper Mintz-Plasse als Evil Ed neemt Charley’s horrorobsessie van het origineel over en speelt een gepeste tiener, achtergelaten door zijn beste vriend en snel naar de duistere kant gekeerd. Charley’s vriendin Amy wordt gespeeld door Imogen Poots, en de relatie heeft een beter gevoel voor chemie dan het origineel. David Tennants kijk op Peter Vincent is in wezen onherkenbaar, een opschepperige, rokkenjager die in een onwillige held verandert. Colin Farrell genoot de meeste lof voor zijn optreden als de nieuwe Jerry, die het enorm verfoeilijke karakter perfect belichaamde. Het zijn allemaal leuke optredens die het nieuwe materiaal echt naar een hoger niveau tillen.

Talloze elementen uit 2011’s Fright Nightworden enorm onderschat, maar verdienen wat lof. De partituur en soundtrack zijn samengesteld door Ramin Djawadi, vooral bekend van het componeren van de muziek van Game of Thrones, inclusief het iconische themalied. De unieke mix van horror en komedie van de film slaagt erin om moeiteloos te weven tussen lachen en schrikken. De actie van de film, normale mensen die het opnemen tegen superkrachtige vampiers, werkt echt. Actiescènes in horrorfilms moeten vaak een dunne lijn bewandelen tussen het angstaanjagend houden van de antagonist en het publiek laten voelen dat de helden een kans hebben, en Fright Night slaagt erin om dat evenwicht te doorbreken. Het doet echt veel dingen goed.

Remakes rechtvaardigen zichzelf zelden, maar Fright Night uit 2011 is goed op zijn eigen merites, maar blijft grotendeels trouw aan de geest van het origineel. Het volbrengt de zeldzame prestatie om een ​​klassieker op vele manieren te verbeteren.