Korku filmlerinin yeniden yapımları genellikle klasik serileri mahveder. 2011’in Korku Gecesi, orijinali birçok yönden iyileştiren nadir durumlardan biridir.
Fright Night, Charlie Brewster adında genç bir adamın, kapı komşusu Jerry’nin bir vampir olduğuna kendini ikna etmesinin hikayesidir. Charley’nin en iyi arkadaşı Evil Ed, Jerry tarafından yakalanır ve döndürülür, Charley ve kız arkadaşı Amy’yi garip yerlerde yardım aramaya zorlar. İlk başta onları reddeden, ancak yavaş yavaş isteksiz bir vampir avcısı olarak hizmet etmek zorunda kalan şovmen ve vampir uzmanı Peter Vincent’a ulaşırlar. Çatışma ve kaos nedeniyle Amy, Jerry tarafından yakalanır ve döndürülür. Vincent, değişiklik tam olarak yürürlüğe girmeden önce Jerry öldürülürse, ikisinin de bir canavarı öldürmek ve bir hayat kurtarmak için zamana karşı yarışmasına izin vererek kurtarılabileceğini açıklar.
Bu, her iki Fright Night filminin konusunun geniş özetidir, ancak şeytan ayrıntıda gizlidir. Yapılan değişikliklerin çoğu, ikisi arasındaki 26 yıllık zaman sıçramasını hesaba katacak. Aslen Elvira-vari bir korku sunucusu olan Peter Vincent, o zamanlar popüler olan Criss Angel’a çok benzeyen bir Vegas sahne sihirbazı olarak yeniden düzenlendi. Her iki kavram da şimdiye kadar biraz soldu, ancak bu o zamanlar kesinlikle moderndi. Aradan geçen yıllarda video kameralar daha erişilebilir hale geldiğinden, kayıt ekipmanı anlatının bir parçası haline geldi. Bununla birlikte, kolayca en büyük güncelleme, vampirlerin yaşadığı kültürel önbellekteki değişiklik ve bunun Jerry Dandrige’ı nasıl etkilediği ile ilgili.
1985’in gözde vampiri en iyi Elvira veya birkaç yıl sonra The Lost Boys tarafından tanımlanırdı. Fright Night vampirizmi oldukça klasik bir şekilde ele alıyor. 1985’lerin Jerry’si, çoğu kişi tarafından sevilen ve yalnızca Charley’nin vampir olarak tanımladığı karizmatik bir beyefendidir. Merhamet ve mantık sergiler, sadece gerektiğinde şiddete başvurur, ister beslemek ister sırrını korumak için olsun. 2011 yılına gelindiğinde vampir sineması iki yeni yöne doğru ayrıldı. 30 Days of Night ‘ın vahşi canavarları ve Twilight’ın karamsar kalp atışları. 2011’in Jerry’si, ilkel şiddet ve gotik baştan çıkarmanın bir kokteylidir. Yeniden yapımda gerilim azaltılmış, çok farklı bir his yaratmak için içgüdüsel hareketle değiştirilmiştir.
Karakterler ve performanslar genellikle yeniden yapılanmada çok yeni bir yön. Merhum Anton Yelchin, Charlie’yi burada olgunlaşmamış bir genç olarak yeniden canlandırıyor, akranları tarafından kabul görmeye ve yeni ilişkisiyle başarıya ulaşmaya can atıyor. Christoper Mintz-Plasse, Evil Ed rolünde, Charley’nin korku takıntısını orijinalinden alıp, zorbalığa uğrayan, en iyi arkadaşı tarafından geride bırakılan ve hızla karanlık tarafa dönen bir genci canlandırıyor. Charley’nin kız arkadaşı Amy, Imogen Poots tarafından canlandırılıyor ve ilişki, orijinalinden daha iyi bir kimya anlayışına sahip. David Tennant’ın Peter Vincent’ı ele alışı esasen tanınmaz, isteksiz bir kahramana dönüşen küstah, kadın düşkünü bir gür. Colin Farrell, son derece iğrenç karakteri mükemmel bir şekilde somutlaştıran yeni Jerry rolüyle en çok övgüyü aldı. Hepsi yeni malzemeyi gerçekten yükselten eğlenceli performanslar.
2011’in Korku Gecesi ‘nin çok sayıda öğesi çok hafife alınsa da biraz övgüyü hak ediyor. Müzikler ve müzikler, ikonik tema şarkısı da dahil olmak üzere Game of Thrones ‘un müziğini bestelemekle tanınan Ramin Djawadi tarafından bir araya getirildi. Filmin korku ve komedinin eşsiz karışımı, kahkahalar ve korkular arasında zahmetsizce geçiş yapmayı başarıyor. Filmin aksiyonu, normal insanların süper güçlü vampirlerle karşı karşıya gelmesi gerçekten işe yarıyor. Korku filmlerindeki aksiyon sahneleri genellikle düşmanı korkutmak ile izleyiciye kahramanların bir şansı olduğunu hissettirmek arasında ince bir çizgide yürümek zorundadır ve Fright Night bu dengeyi başarıyla sağlar. Gerçekten birçok şeyi iyi yapıyor.
Yeniden yapımlar nadiren kendilerini haklı çıkarırlar, ancak 2011’in Fright Night , orijinalin ruhunun çoğuna sadık kalsa da kendi değerleri açısından iyidir. Bir klasiği birçok yönden geliştirmenin nadir başarısını gerçekleştirir.